ปุ ๒ หมายถึง ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
ว. เสียงดังเช่นนั้น.
ว. เรียกเท้าที่พิการมีรูปดังกําปั้นว่า เท้าปุก.
ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงตําข้าว.
ว. มีขนหรือใยฟูรุงรัง.
[ปุกคะ-] (แบบ) น. บุคคล. (ป. ปุคฺคล).
น. เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สําหรับใช้โกยดินเป็นต้น,บุ้งกี๋ ก็ว่า. (จ.).
[ปุงคบ, ปุงคะ-] น. โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า,เช่น ศากยปุงควะ ว่า ผู้ประเสริฐในศากยตระกูล. (ป. ปุงฺคว).